... dzieje się, dzieje :)...

Tyle się dzieje, że trochę nie wyrabiam z opisywaniem tego, co u nas.
Byliśmy w muzeum samolotów, w muzeum renesansu w Ecouen, zrobiliśmy setki zdjęć,żeby było co wspominać, pożegnaliśmy wakacje...
I wczoraj pierwszy raz udaliśmy się z Olafkiem do przedszkola.
Dzieci 24 w grupie i dwie bardzo miłe panie. Dzień zaliczony, choć nie było lekko-emocji tyle, że razem z synem padłam o 21 i spałam do 7 rano.
Oleś trochę przerażony. Skarży się na dzieci, że:
1. Są bardzo niegrzeczne
2. Nie słuchają pani,
3.Biją go i szarpią oraz wyzywają od "Polako"
Pytał, dlaczego wszystkie dzieci oprócz jednej dziewczynki były dla niego niemiłe :(
I stwierdził, ze gdyby pani bardziej go pilnowała, to dzieci wtedy w swoich głowach pomyślałyby, że nie wolno go bić i szarpać, a tak myślą, ze wolno :(
Na razie wstrzymałam się od wszelakich rozmów z panią, ponieważ wyobraźnia mojego syna nie zna granic i liczę, że te zachowania w miarę upływu czasu, zaczną się zmieniać. Jeśli w poniedziałek jego opowieści się powtórzą, umówię się na rozmowę (trudno po angielsku będzie musiała pani parlać).
Kiedy odbierałam go o 16.00 był tak zmęczony, że na mój widok zwyczajnie się rozpłakał...nawet pani podsumowała "il e tre fatige". Poza tym oceniła go pozytywnie,że jest bardzo grzeczny (hmm, chyba aż za bardzo skoro daje się kopać, bić i szarpać) i że próbuje powtarzać francuskie słowa.
Dziś nie wstał już z tak promienistym uśmiechem jak wczoraj :( ale poszedł do sali sam, bez ociągania się i podszedł do bawiących się chłopców.Bardzo tęskni za dziećmi i marzy, że spotka dziecko, które mówi po polsku :)

Karolino,na Twoje pytanie odpowiadam:
mieszkamy w Persan,jakieś 30 min na północ od Paryża, departament Val d'Oise, niedaleko L'Isle Adam (7 km), graniczymy z Boumont i Chambly (tak na mapie, żeby ułatwić szukanie) :)